Moja dotychczasowa podróż
Cześć, mam na imię Anne, mam 57 lat i mam chłoniaka nieziarniczego grudkowego, stopień 1, wczesne stadia.
Moja dotychczasowa podróż – maj 2007 zauważyłem guzek w pachwinie – wydawało się, że pojawił się dosłownie z dnia na dzień, bo był bezbolesny. Prawdopodobnie nie zasięgałbym opinii lekarza, gdyby nie to, że byłem umówiony na coroczną kontrolę. Uznano to za możliwą przepuklinę, więc czekaliśmy kilka tygodni, aby zobaczyć, czy zniknie, w rzeczywistości nieco się powiększyło.
Wysłano mnie na testy i zaczęła się moja podróż; kiedy mój Dr poinformował mnie o wynikach, poczułem się surrealistycznie – nigdy nie słyszałem o chłoniaku, nie miałem pojęcia, co to jest ani jak zmieni moje życie na zawsze.
Zostałem skierowany do Nepean Cancer Clinic i pamiętam, jak siedziałem, czekając na spotkanie ze swoim specjalistą i myślałem, że powiedzą mi, że zaszła pomyłka – tutaj powiedziano mi, że mam raka, ale nie miałem nawet bólu głowy!
Spotkałem się z moim lekarzem specjalistą, który potwierdził, że mam chłoniaka, chociaż potrzebne były dalsze testy, aby określić, który szczep mam, a także stopień i stopień zaawansowania. Miałem odpowiednie badania i pierwsze wyniki z powrotem odzwierciedlały „szary” odczyt i potrzebowałem kolejnego badania szpiku kostnego, aby potwierdzić stadium. Uznałem to za niepokojące; Chciałem rozpocząć leczenie, aby wyleczyć „to coś” – nie zdając sobie wówczas sprawy, że obecnie nie ma lekarstwa na mój typ chłoniaka.
Mój Dr zalecił cykle chemioterapii preparatem Mabthera i zakończyć odrobiną naświetlania. Miałem dużo szczęścia, ponieważ potrzebowałem tylko lekkich dawek, a mój organizm dobrze tolerował zabiegi i kontynuowałem pracę przez cały czas.
Firma, w której pracuję, jest niesamowicie wspierająca, pozwoliła mi rozłożyć godziny pracy, aby dopasować je do moich zabiegów, spotkań i zmęczenia, którego z tego powodu doświadczałem. Wierzę, że kontynuowanie pracy pomogło mi przejść przez ten okres, ponieważ była to jedyna „normalna” rzecz, jaka się wtedy wydarzyła.
Nadal otrzymuję Mabthera co 3 miesiące. Czuję się dobrze, jestem w remisji, nadal pracuję, gram na bębnach (niestety nie poprawiło to moich umiejętności perkusyjnych) i tańczę. Kiedy zostałam po raz pierwszy zdiagnozowana, chciałam zebrać jak najwięcej informacji na ten temat i bardzo mnie to zmartwiło, że jedyne osoby, o których dowiedziałam się, że miały chłoniaka, wszyscy na to zmarli. W 2008 roku odkryłem Lymphoma Australia (Stowarzyszenie Wspierania i Badań nad Chłoniakami) i podczas wycieczki do Qld ci wspaniali ludzie poświęcili jeden dzień na spotkanie ze mną i nie jestem w stanie wyrazić, jaki wpływ wywarli na moją podróż; oto ci wspaniali ludzie żyjący pełnią życia, a z chłoniakiem dali mi nadzieję.
To, co było dla mnie niepokojące w zdiagnozowaniu raka, to fakt, że straciłam swoją tożsamość – nie byłam już „Anią”, ale pacjentką z rakiem. Przepracowanie tego zajęło mi około czternastu miesięcy, a teraz znów jestem Anne, choć z dodatkowym składnikiem „Chłoniak – Rak” nie dyktuje już, kim jestem, zmienił moje życie, ale już nie kontroluje mojego życia.
Zmusiło mnie to również do bardziej krytycznego spojrzenia na wszystkie aspekty mojego życia i zmieniło moje spojrzenie na to, co jest naprawdę ważne, a co nie. Umożliwiło mi to łatwiejsze radzenie sobie i nie stresowanie się „małymi” rzeczami. Zostałem członkiem Lymphoma Australia, aby dać coś w zamian; Uważam, że warto będzie, jeśli uda mi się pozytywnie wpłynąć na podróż choćby jednej osoby.
To doświadczenie nauczyło mnie doceniać to, że byłam i nadal jestem otoczona najwspanialszymi ludźmi, których czasami w przeszłości uważałam za coś oczywistego. Podobnie jak my wszyscy, moja przyszłość jest niepewna, jednak teraz nie biorę niczego za pewnik i cenię każdą chwilę i sprawiam, że każdy dzień się liczy.
Anne
